Zo standvastig als ik dit jaar begon om mijn ik-sla-door-stoornis de kop in te drukken, zo had ik vorige week weer even een kleine terugval. Ik heb namelijk in drie dagen tijd alle twee de seizoenen van Soof de serie gekeken. Zucht.. Ik kan er echt niets aan doen hoor! Dat komt omdat ik midden in een aflevering terecht kwam en me bedacht dat ik toch wel wat voorafgaande afleveringen had gemist. Dus hoppa! Een Videoland abonnement is zo gescoord en zijn geld dubbel en dwars waard.

Ik kreeg spontaan een flash back, want die Soof die flikt toch maar even wat ooit een lang gekoesterde droom van mij is geweest. Wat een zaligheid om de hele dag alleen maar bezig te kunnen zijn met recepten bedenken, koken, bakken en braden in je restaurant aan huis. En alles wie of wat je lief is, is de hele dag om je heen, zelfs de gans, Oei, je zou maar een Celeb zoals Jim (Dan-lekker-ding-Karaty) als goede vriend hebben, die jou een tv carrière gunt en die ook nog eens je PT is. Jaloersmakend gewoon dit alles! Waarom ben ík niet Soof?

Alhoewel… haar turbulente Single Mom leven is me toch iets te vermoeiend. En dan die we komen nooit meer van elkaar los relatie met haar ex. Nee.. dank je wel..

Toen Hubbie en ik ruim 14  jaar geleden ons Beemsterhuisje gingen bouwen had ik het idee om achter in de tuin een soort van huiskamer restaurantje te gaan beginnen.

Gewoon als hobby, naast mijn drukke baan. Simpel, een paar, hooguit vijf twee persoonstafeltjes en een kleine steeds wisselende kaart, zodat het voor de keuken (ik dus) goed behapbaar zou zijn. En alleen open wanneer wij dat wilden. Hubbie vond het volgens mij echt een goed idee, of hij deed zich er weer gemakkelijk af met z’n : “Ja schat…is g o e d “, omdat hij misschien dacht, alles beter dan een Bed & Breakfast, of erger nog dat zijn woonkamer iedere week werd omgebouwd tot tijdelijk restaurant 😉

In ieder geval bij de bouw van ons stulpje werd er alvast rekening mee gehouden dat “vreemden” zonder door het hele huis te moeten gaan via de zijdeur in de steeg, de aanbouw konden bereiken waar een deur naar de tuin kwam en ook een tweede toilet. Ik had in no time, de vergunningen uitgezocht, een uitgewerkt concept, een logo voor “Eten bij Caatje” en een aantal uitdagende menukaarten klaar staan, wat kon mij nog tegenhouden…. Behalve: die diagnose van de professor in het AMC. Het was zo’n moment waarop je denkt dat je hele wereld instort, dat je eigen waarde tien ladders naar beneden keldert en je zelfs gaat twijfelen of je wel goed genoeg bent voor je kersverse echtgenoot, of je überhaupt nog wel zou kunnen functioneren in de ziende wereld! Ik stak direct mijn plannen in de fik (figuurlijk dan hè) en stortte in één grote neerwaartse spiraal, die gelukkig ook weer snel opwaarts is gegaan. Niet dat er van dat horeca iets terecht is gekomen hoor, maar ik heb qua koken en bakken er aardig wat kilometers op zitten.

In de Beemster bracht ik ieder vrij momentje door in de keuken op zoek naar het ultieme recept of om er eentje te bedenken, waagde ik me wel eens aan wat catering-opdrachtjes en deed mee aan een kookprogramma op tv.  

Best wel een Soof dus, toch? O en ja ik sla uiteraard te veel door in het aantal gerechten en hoeveelheden. Maar goed, nu we veel kleiner wonen, er amper drie personen fatsoenlijk aan tafel kunnen zitten, mijn zicht steeds minder wordt maar vooral omdat de inductiekookplaat mijn grootste vijand is, ben ik Soof af en heb tijd over! Ik denk dat we die vrije momentjes maar nog vaker moeten gaan doorbrengen in de Zandvoortse horeca 😅 en wachten op een nieuw seizoen van Soof…

PS: Vrienden en familie jullie blijven natuurlijk nog steeds welkom voor bord-op-schoot of een strand-wok-voetjes-in-het-zand-etentje hoor!