Lekker misleidend hè die foto van dat stringetje… ik kom daar natuurlijk zo op terug!

De cirkel is rond, Hubbie en ik begonnen onze romance in het (Amstel) hotel en eindigen het in het (Palace) hotel. Nee joh, we gaan niet uit elkaar maar zullen hier blijven tot de dood ons scheidt. ☺️

 

(Palace Hotel)

 

Het leven hier is fantastisch, het eeuwige hotelvakantiegevoel, de frisse zeelucht en het gezellige dorp en allemaal leuke vrolijke inwoners.

In ieder geval, we wonen nu dus in dat hotel, slechts gescheiden door de boulevard van strand en zee. Niet dat we in een kamer van 17m2 wonen hoor, waar je op bed zittend met je knietjes tegen het aanrecht komt en dat je je als een slangenmens kronkelend tussen de toiletpot en de wasbak door,  bij de douchecabine kan komen. Nee we hebben best een riant appartement gekocht met alles er op en er aan. Met magnifiek uitzicht over, aan de ene kant de zee en de andere kant het dorp en de duinen met Schiphol aan de horizon.

(Sas checkt uit na een nachtje logeren)

Als we logees hebben huren we, alsof het ware hotelgasten zijn, gewoon een kamer voor ze met ontbijt, wel zo comfortabel, geen gedrang in onze badkamer en het scheelt ook weer met het verschonen van de bedden 😅

(kamer 10k2 en ontbijtzaal)

Én we wonen ook gewoon tussen  de hotel- en AirBnB gasten met hier en daar een handje vol vaste bewoners. Da’s best apart hoor, als je ‘s morgens de lift instapt en begroet wordt door mannen gehuld in de geur van de All-in-one-hotelzeep en dames met slecht zittend haar. Waarschijnlijk omdat ze, in alle haast, hun eigen shampoo en föhn  zijn vergeten in te pakken of … (net als wij 15 jaar geleden) een leuke date onverwachts in een hotelkamer is geëindigd (ahum).  Tja wie zal het zeggen. En de hotelgast denkt vast, ach boeiuh ze kennen me hier toch niet. En dat denk ik dan ook van hen! Zeker als mij voor de zoveelste keer wordt gezegd dat de kamer nog niet schoongemaakt kan worden. ‘Ja jeetje ik ben Tippi Wan uit Gooische Vrouwen niet! Ik zet alleen maar mijn vuilniszakje bij de dienstlift neer’. En leg dat maar eens uit in het Duits, nee ik krijg dat echt niet mijn strot uit, dus mompel maar iets van : “Kein Problem” en lach ze lief toe.

Wat trouwens ook heel fijn is van in een hotel wonen is de 24-uurs receptie, geen ongewenst volk dat zomaar binnen kan komen en Post NL pakketten worden gewoon daar afgegeven. Op elf hoog wonen geeft geen inkijk en je kunt dus gerust de hele dag in je nakie rondlopen, zou je dit willen.

Maar goed, hotelgasten dus en dan vooral hotelgasten die je nooit meer terug ziet, zijn soms ook erg handig! Het gebeurde op een warme oktoberochtend. Onze vorige deurknop was zo’n rond hotelslot die je van binnen met een klein knopje op slot draait. En als je die deur dan dicht trekt, dan zit ‘ie gelijk op slot.

Hubbie was al vroeg naar het werk en ik liep in mijn meest oudste en lelijkste string en een t-shirtje tot net op de kont, de gang op naar de berging waar Hutch zijn voerton staat. Dat kan hier gewoon omdat de we de met hoteltapijt beklede gang slechts delen met de Duitse buurvrouw die er alleen af en toe in het weekend is. Je voelt hem al zeker? Yep, ik trok gewoon de deur achter me dicht, bammm op slot… geen sleutel en geen telefoon. Paniek!! Er hangt een reserve sleutelkastje met cijfercode naast de deur, maar tja, die cijfers kan ik niet lezen! En ook een hulplijn bellen om me op weg te helpen kon ik niet. Wat nu? De enige optie was om naar de receptie te gaan en daar om hulp te vragen. Ik begon wild aan mijn t-shirt te trekken maar kon daar echt geen minijurkje van maken.

Het duurde zeker een kwartier voordat ik al mijn moed had verzameld, dan maar met de billen bloot de lift in naar beneden. Er zat niets anders op. De lift die bij onze verdieping uitkomt ligt 1 verdieping lager. Bij de lift aangekomen stond er een dame met haar weekendtas. Ik vroeg in vreselijk slecht uitgesproken Duits of ze me wilde helpen. Ze bekeek me van top tot teen met een afkeurende blik en pruilende neon roze gestifte lippen en antwoordde:”Nein!” Heuh? Wat was dat nou? O ze zei: “Nein, Ich spreek geen Deutsch”. Ze was een Belgische en wilde met veel moeite toch wel even polshoogte nemen. Ik liet haar voor mij uit de trap opgaan, (aardig hè van mij om haar een blik op mijn blubberende billen te besparen?) en ik ratelde maar aan een stuk door over wat mij was overkomen, dat mijn hond binnen zat en dat er zo’n handig sleutelkastje hing, maar ik niet de cijfers kon lezen. Ze sprak geen woord, behalve dan dat ze zei dat het haar verstandiger leek om samen bij de receptie langs te gaan om te melden dat zij een code ging kraken.
Eerlijk gezegd weet ik niet wie Brugman is, maar ik heb geluld als Brugman om juist dát te voorkomen.
Het hielp, ze was mijn held van de dag! Ik kon haar wel kapot knuffelen toen de sleutel uit het kastje te voorschijn kwam en ik de deur kon open maken. Maar ja dat is ook weer zo iets….. zo gehuld in string met t-shirt tot net op de kont… ach je weet wel wat ik bedoel toch?

Maat niet dat ik er iets van geleerd had hoor om slechts gehuld in onderbroek en t-shirt in huis rond te dwarrelen. Want bij het afgaan van het gillende brandalarm rende ik, hartje winter, in onderbroek met gelukkig wel een langer shirt erover heen, de deur uit. Op blote voeten en Hutch achter me aan, volledig over mijn toeren en in paniek roepend:” Help, help, hilfe help!”  stormde ik met twee stappen tegelijkertijd de trap af. Gelukkig stond een verdieping lager al,  de buurvrouw met haar pannetje verbrande boter en een verontschuldigend gebaar, in de deuropening. Vals alarm.

Sindsdien draag ik wat meer kleding in huis en hou altijd mijn Apple watch om, gewoon voor het geval dat….