Er was eens ….een man die zich, op een zondagavond in de Amstelhaven, zich aan mij voorstelde als “Papa kusje”. Na 13,5 jaar huwelijk, vragen verkopers in de winkel nog steeds aan mij: “wordt u al geholpen?” En dat terwijl, Hubbie, also known as Rob Mijn Man, weer een gigantisch bedrag voor mij aan het afrekenen is bij de kassa. Wat zegt dat over onze uiterlijke matching? Misschien moeten we ons toch maar kleden volgens de ANWB leden-norm, lekker unisex. Hoe het innerlijk zit weet ik wel, Rob is terughoudend, zet netjes z’n geld opzij en ik… tja.. hoe zeg je dat… ik ben verkwistend. Maar euh… ik hou wél de economie draaiende hè!! Hubbie heeft zich in onze verkeringstijd wel eens daadwerkelijk afgevraagd of de verkoopster de barcode aan het intoetsen was, maar betaalde zonder blikken of blozen toch die zoveel cijferige prijs voor dat nachtcremetje, waarvan ik na 1 week gebruik toch dacht: “mwahhh nee, dit is het toch niet”. Ja maar sorry hoor.. wij, Blindo’s, zijn niet meer echt bij machte om spontaan lekker gezellig in stenen winkels te shoppen en van alles uit te proberen. Daarom, als de kans zich voordoet dat wij live winkelen, dan moet het geld rollen!!

Ik zeg niet dat, Rob mijn man, bakken met geld binnen haalt iedere maand of dat ik met mijn adelijke achternaam een bankrekening heb van hier tot Tokyo, tóch houden we van geld uitgeven aan gadgets en mooie spulletjes zo op z’n tijd.

En dat hebben we gemeen. Kijk, op de eerste ontmoeting doken we meteen het Amstelhotel in, een geen plein zicht hè, maar echt River (kanaal) sight, mét een fles Moët die goed bubbelde én parkeerboetes haha. Ach ja, je bent bijna veertig en je wilt wat..

Rob, mijn man, is zijn gewicht in goud waard, echt, maar er zijn van die momenten dat ik hem wel achter de gestuukte muur kan plakken! Zoals het altijd maar: “ Ja schat doe ik zo..” als hij ‘s avonds de vuilnisbak naar buiten moet rollen en ik vervolgens de volgende dag de vuilnisman moet smeken om de rolcontainer, die nog achter in de tuin staat, alsjeblieft, please please, alsnog te legen. En dan a l t i j d die lege verpakkingen, toiletrolletjes, vuilnisemmers die zakloos hun dienst doen… Of het niet vervangen van de toiletrol, fijn als je net het ene laatste, vaak nog een halfje, wcpapierstukje op de rol aantreft. “Ja schat doe ik zo…”. Ook dat laatste drupje in de flessen bleek vindt hij kennelijk niet nodig om in de wc te gieten en dan vervolgens een volle nieuwe fles neer te zetten. “Ja, ik zei toch, doe ik zo”. Tegenwoordig zeg ik maar niets meer en leg de lege verpakkingen gewoon op z’n kussen, gezellig onder zijn helft van het dekbed. En niet dat hij dan direct de flessen deponeert in de daarvoor bestemde bak, hij verplaatst ze gewoon. Want, o ja, die bak, ja daar had nog een zak in gemoeten. “Ja schat, doe ik zo..

Maar al met al we zijn heel gelukkig met elkaar. We “roasten” elkaar voortdurend, Rob, mijn man, had kort geleden nog gelezen dat stelletjes die elkaar verbaal afmaken het langst bij elkaar blijven. Dus ach, dat zit wel goed. Remy vroeg zich als kleine jongen wel eens af: ‘denken andere mensen nou niet, houdt die vrouw wel van die man?’

Kijk, het zit namelijk zo, het is namelijk, in mijn opinie, altijd Rob zijn schuld… Als wij bijvoorbeeld op zaterdag in het centrum geen parkeerplek kunnen vinden, komt omdat hij weer veel te veel tijd nodig heeft gehad om op gang te komen en wij dus veel te laat op weg zijn. Zo kan ik legio voorbeelden geven… Überhaupt komen wij altijd te laat op afspraken omdat meneertje niet kan opschieten. Zijn vrienden noemen hem niet voor niets, Pompidompidom… Serieus zelfs op zijn eigen huwelijk kwam hij mij meer dan een kwartier te laat ophalen! We waren dus gewoon vèt te laat. De bode op het gemeentehuis die ons ontving, snauwde ons toe dat we van geluk mochten spreken dat we het laatste bruidspaar van die dag waren, want anders..

Ja anders wat? Zou er dan niet meer die dag getrouwd kunnen worden? Dan had ik geen Rob, mijn man, gehad. Want zo ben ik ook nog eens, loopt het niet zoals ik bedacht had, laat het dan maar, ja Rob, jouw schuld! 🤪.

En ik hoor Rob, mijn man, denken: Ja schat, zo…