Wat is dat toch vervelend hè, dat je bij bepaalde traditionele dagen even een traantje moet wegpinken, omdat je dat herinnert aan iemand die er niet meer is en dat je diegene heel graag naast je op de bank zou willen hebben. Genietend van de zonsondergang en iets lekkers bij de koffie. (Waar zij vast kritiek op de bereiding zou hebben gehad, iets teveel dit of te weinig dat, want, tja… mijn moeder hè… ). En nu er weer een Moederdag voorbij is, sta ik een beetje meer dan anders even stil bij de herinneringen aan haar. Ik kan wel boeken vol schrijven met haar recepten, leuke herinneringen aan haar maar vooral met goede anekdotes.

Ma was een intelligente dame met een brede algemene interesse, dame met een hoofdletter D vanwege haar manier van spreken en goed verzorgde uiterlijk. Zelfs aan haar sterfbed moesten we nog een manicure/pedicure voor haar regelen zodat ze met verzorgde voetjes en gelakte nageltjes in haar kist kon liggen. 🤷‍♀️

Zij was niet iemand van de verplichtingen en vond bijvoorbeeld Moederdag een commercieel gedoe. Gelukkig ook maar, want alle speciale feestdagen konden mijn broer en ik gewoon onze eigen planning maken.

Als kind van Ma Betty moest je best wel een beetje flexibel zijn, want zo belde ze een week van te voren met de mededeling:”we zijn er niet met Moederdag, hoor” om vervolgens op de dag zelf te bellen met de vraag:”waar zijn jullie? Pa heeft de barbecue al aan staan” en zaten we alsnog op Moederdag in Haarlem aan de saté.

Die flexibiliteit had je ook nodig om je geen zorgen te maken als Ma “zich zelf weer eens kwijt maakte”. Ja dat deed ze echt hoor. Mijn moeder had er een handje van gewoon haar eigen pad te kiezen, letterlijk en figuurlijk. Een gezellig uitje met Ma hield in dat je eigenlijk de hele tijd naar haar op zoek was. Ze was dan ineens verdwenen. Mijn vader en broer hebben haar eens moeten laten omroepen in het Lafayette in Parijs, nadat ze uren dwalend door het warenhuis op zoek waren gegaan naar haar. En dan kon ze zo heel verbaasd reageren:”o zochten jullie mij? Ik stond even bij de sjaaltjes te kijken..”

Het is zelfs een keer zo erg geweest dat mijn vader, na een hele nacht zoeken, op het punt stond Interpol in te schakelen, omdat Ma zich zelf weer had kwijt gemaakt op het vliegveld van Barcelona 😱. Er is een verhaal dat zij mij als kleine peuter bij het politiebureau moest ophalen, omdat ík, volgens haar, zoek was geraakt tijdens haar Marktbezoek. Eerlijk gezegd denk ik dat zíj zich had zoek gemaakt, hahaha. Gelukkig heb ik er geen trauma aan over gehouden, maar waarschijnlijk wel mijn voorliefde voor mannen in uniform. 😅

Inmiddels is het alweer acht jaar geleden dat wij haar (voorgoed) kwijt raakten. Gelukkig weten we waar zij is, daarboven zittend op een wolk, waarschijnlijk gezellig babbelend met al haar dierbaren die ze daar tegenkomt.

En zo heeft Moederdag voor mij uiteindelijk toch een speciale betekenis gekregen.