Sven, mijn broer en ik zijn echt fan van het eerste uur van het programma “Ik Vertrek”, waar Nederlanders op de voet gevolgd door de camera’s het grote avontuur aan gaan en hun geluk in het buitenland gaan beproeven. Want zeg nou zelf, je kent vast wel iemand in je omgeving, die terugkomend van een vakantie grootste plannen heeft om voorgoed terug te keren en iets moois aldaar te beginnen. Hoppa, ze zetten gewoon hun huis te koop, berekenen de opbrengst of de overwaarde ervan en zo weten ze een beetje wat ze te besteden hebben in het nieuwe thuisland. Vooral een niet lopend horeca object of een vervallen kasteeltje die de potentie heeft een goed lopende B&B te worden, is erg in trek bij de vertrekkende Nederlanders. Goud! En voilà, zet die Kip caravan op het erf, start die gigantische verbouwing, wacht op die vergunningen en leef voorlopig het leven zoals het komt.

Niet gehinderd door enig gebrek aan kennis en vaardigheden op het vakgebied, maar met een ongelofelijk vertrouwen in zichzelf, gaan zij van dat gevonden gat in de markt een succes maken! Horeca ervaring….. nou toevallig is er wel eens een heel koud buffet gemaakt voor 40 personen toen tante Trees een feestje gaf! Dus voor de gasten die straks bij ons aan tafel komen, kan er heus wel iets fatsoenlijks op tafel gezet worden hoor! En de taal, die leren we wel. Hoe moeilijk kan het zijn; Oui is ja en Non is nee. Dus ze begrijpen heus wel dat “Samedi Oui mais Dimanche Non” betekent dat we op zaterdag wel gasten ontvangen maar op zondag gesloten zijn. Gelukkig zijn de kindjes flexibel en gaan meteen de dag na aankomst naar de lokale school en leren zo binnen no-time de taal. Enfin, je snapt wel hoe de afleveringen verlopen en eindigen. 

En zo vinden Hubbie en ik op weg naar Babybeach, in “spookstad” Seroe Colorado op Aruba, spontaan ons gat in de markt! “Dit is goud! Ca, Goud! Een gat in de markt!” roept Hubbie enthousiast als we langs allemaal leegstaande en vervallen villa’s rijden.

 

“Kopen voor weinig, opknappen en een luxe vakantie villapark van maken”. 

“O en kijk daar, een enorm veld met cactussen aan zee! Omspitten die boel en een camping beginnen, Goud, Ca!”

Tja er zit wel wat in, op heel Aruba is er geen camping te vinden. Best vreemd voor zo’n toeristisch eiland, dat daar nog nooit iemand éérder op gekomen is. Maar wees reëel, een tent zonder airco is vragen om moeilijkheden natuurlijk.

Later vertelt Jennifer dat de villa’s bij de Amerikaanse Compound van Esso hoorden. En ze vertelde ook dat zij als klein meisje er eens, binnen de muren van de Compound, met haar vader was geweest en zich vergaapt had aan alle luxe. Tot de olieraffinaderij werd stil gelegd, toen vertrokken ook de werknemers die er woonden en sindsdien wordt er niet actief meer iets met de leegstand gedaan. Heel af en toe vind je tussen die bouwvallen een mooi gerenoveerd huis. 

“En dat van geen camping op Aruba dan, mag er niet gekampeerd worden op het eiland?” Vraag ik voorzichtig. Ooh Arubanen kamperen zéker wel, met Pasen brengen hele families met tenten de Paasdagen door op het strand! Maar inderdaad, het oververhitte klimaat is er niet naar om er een heel toeristisch gebeuren van te maken. 

Gelukkig komen Hubbie en ik weer met beide benen op de grond. Maar het knaagt toch een beetje, er moet toch ergens een gat in de markt te vinden zijn? Het lijkt ons ook heerlijk voor eens en voor altijd naar Aruba te kunnen vertrekken, maar dan moeten er wel wat florins verdiend worden natuurlijk, het leven is duur op Aruba.

Thuisgekomen in Nederland, nekt de eerste paar nachten de Jetlag ons en passeren in de nachtelijke uurtjes genoeg “gaten in de markt” de revue. 

Een orientaalse Toko! Ja dûh, hoe dan? Die bevoorrading is natuurlijk een probleem, anders was dat er allang geweest! Een Indische catering of een klein Indisch restaurantje zit er om die reden ook niet in. 

Ik ga maar schaapjes en leguaantjes tellen om de slaap te kunnen vatten. En ineens heb ik het! Eureka! Een gat in de markt. We gaan een Jetlag Medisch Centrum beginnen! Daar begeleiden we reizigers de eerste drie dagen van hun verblijf en leren ze hoe ze om kunnen gaan met het tijdsverschil. Zo kunnen ze optimaal van hun vakantie genieten. En dan openen we klinieken in het Carabisch gebied én in Europa. Goud! Dat wordt Goud! 

Maar ja, ik weet nu al hoe Hubbie zal reageren, “ja schat is goed…” Ik (wij) vertrek(ken) dus niet en ach,  wonen in Zandvoort aan Zee, met al haar toerisme en goed bevoorrade winkels is eigenlijk helemaal zo verkeerd nog niet! En zeker de locatie waar wij wonen, in 2 tellen sta ik op het strand, waar ik door weer en wind met Hutch lekker kan wandelen en waar we op zwoele zomeravonden met onze voetjes in de branding nog tot laat nagenieten van het mooie weer.

Het enige nadeel is dat Hutch iedere keer na zo’n wandeling een hoop zand tussen z’n haren verzameld en het een hels karwei is om hem te “ontzanden”. Om nou iedere keer een terrasje te pikken, wachtend totdat het zand zoveel mogelijk uit zijn vacht is gevallen, is ook zo wat….

Hee, wacht even ik heb een geniaal idee. G a t in de markt! Onbemande Honden “ontzand”- en wascabines aan de boulevard! Voor 2 Euro kun je de cabine in en gebruik maken van water, borstels en recyclebare wegwerp droogdoeken. Ik weet zeker dat daar het hele jaar door gebruik van gemaakt gaat worden. Goud!! En het mooie is, Hubbie hoeft alleen maar af en toe naar beneden om het een en ander aan te vullen. 😂 Gewoon voor en na z’n werk 😂 Ik zeg je, Goud!!!

Ha ha ha, hoor je Hubbie ook al zuchten: “ja schat, is goed…..”