Zo rondom Valentijnsdag ❤️, dacht ik, laat ik weer eens een gezellig Blindo Babbeltje doen. Gewoon even bijkletsen en het hebben over romantiek..

Hubby en ik zijn dol op én met elkaar, al heel wat jaartjes, serieus we zijn echt een heel gelukkig setje. De romantiek spat ervan af, althans bij hem dan, want zo romantisch als hij is, zo nuchter reageer ik op zijn onverwachtse cadeautjes, bloemen en lief geschreven kaartjes. (inderdaad dames, dat wil toch iedere vrouw) Sorry! maar ik vind dat gedoe….

Ik weet nog goed dat ik een keer laat van het werk thuis kwam, het zou zo maar op Valentijnsdag geweest kunnen zijn en hij mij opwachtte in een schemerig huis met enkel het licht van tientallen kaarsjes. Op de mooi gedekte tafel lag een klein schattig ingepakt cadeautje en de geur van mijn lievelingseten kwam me tegemoet. In plaats dat ik dat dan waardeer, ga ik dat dus bekritiseren hè. Eerst maar even het grote licht aan. “Oké kaarsjes prima, maar lavendel geurkaarsjes, kom op zeg! Zaten die trouwens niet in het kerstpakket van vorig jaar? En die geitenkaas salade heb je die afgehaald bij het restaurant van je zus, ik kan me niet voorstellen dat jij dat hebt klaargemaakt” (Even dimmen, katte-Caatje..) “En je weet toch dat ik niet van tweekleurig gouden sieraden hou!” Oeps. 

Gelukkig spreek ik deze gedachten niet hardop uit. Daarentegen geef ik hem mijn mooiste lach. En hij, hij is gelukkig. Gewoon omdat hij weet dat ik dat ben. 

We zijn echt het stereotype koppel “opposite attracts”. Daarom werkt het zo goed tussen ons denk ik. Echte tegenpolen, maar dan ook werkelijk in alles! Hij is groot, ik ben klein, ik heb te veel haar, hij te weinig (of euh… geen …zeg maar), ik ga vroeg in de avond naar bed, hij laat in de nacht, ik sta dan ook vroeg op, het liefst blijft hij toch nog een paar uur langer liggen. Ik eet geen vlees, hij eet het liefst ’n paar 100 gram goed gebraden koe, ik sport het liefst ieder dag van de week, hij kijkt het liefst iedere avond van de week naar sport, ik wandel graag 20 kilometer aan 1 stuk door, hij legt die het liefst in z’n bolide af, Ik kook, hij eet, Ik doe zijn vuile was, hij doet zijn vuile was in de mand. Oké, dat is geen echte tegenstelling, maar toch.. het is een feit! Ik lijk in veel dingen op z’n moeder, hij in veel dingen op m’n vader. De ingrediënten voor een zeer geslaagd huwelijk.

Maar toch. Ik ben zelf nogal snel bevlogen van iets, ik hou van continu bezig zijn en sla hierin dan een beetje t e veel door. En daar wringt ‘m de schoen… Hubby heeft dat totaal niet. Althans, tv kijken en één of ander spelletje doen op z’n telefoon, dat doet hij heel graag, heel veel en tot wel diep in de nacht.

En ik wil juist dat hij van die bank afkomt! We hebben dan ook regelmatig woorden over de (lees: zijn) vrije tijdsbesteding. Ik kaart regelmatig (ietwat luidruchtig…) deze kwestie bij hem aan en hij knikt dan begrijpend, af en toe mompelend “ja schat.. is goed”. Maar vervolgens verandert niets…

“Ik wil dat je een passie zoekt, een hobby, desnoods dat je je aansluit bij een kookclubje (het liefst Italiaans) doe iets!” Maar Hubby zegt dat IK zijn passie ben en loopt graag in z’n vrije tijd met trouwe viervoeter Hutch een uurtje in de duinen of over het strand. Meer heeft hij niet nodig in het leven, zegt hij. Dat kan natuurlijk. En ik laat het dan maar weer gaan, tot ik er na een tijdje weer genoeg van heb en opnieuw die discussie over de vrije tijdsbesteding met hem aan ga, wetend dat het toch tot niets leidt.

Maar er is nieuws! Goed nieuws!

Óf hij zit in een besloten mannen whatsapp groepje, met als groepsnaam: ‘happy wife, happy life’ óf hij heeft nu écht zijn passie gevonden. Want van de week kwam Hubby terug van boodschappen doen en droeg hij behalve de zware boodschappentas, ook twee doosjes onder zijn arm.

Een glimlach van oor tot oor. “Schat ik heb een hobby gevonden!” “Niet, echt? Yes! Laat me raden! Dat zijn hardloopschoenen!!”.  Nou en wat denk je? Twee legpuzzels! Ja wel, niet één maar: TWEE LEG-pUz-Zels! 

Er schiet van alles door mijn gedachten… Ik schraap mijn keel en probeer een positieve klank te zoeken in mijn stem. “O dat is leuk, lieverd” Paniek overmeestert me, want waar zal hij die puzzels van 1000 stukjes per doos gaan leggen? We hebben er hier toch geen plek voor, O nee niet aan de keukentafel alsjeblieft…En wat gebeurt er als het laatste stukje is gelegd, ga je dan die puzzel bewaren, aan de muur hangen, laten liggen….Ik wil iets zeggen, maar ik zwijg en probeer niet al te geschokt te kijken. 

Ik Doe blij, ik Ben blij. Hubby heeft een hobby! Eindelijk! En ook fijn dat ik nu weet wat ik voortaan met kerst en zijn verjaardag cadeau kan geven. Ik moet maar eens google-en of er ook klein formaat legpuzzels zijn die je op de, sinds het thuiswerken, “multifunctionele” strijkplank annex werkplek kan leggen. Of misschien kan ik een opklapbare puzzeltafel op maat laten maken of eentje met zelfklevend herbruikbare plakstrip, zodat de stukjes niet overal en nergens komen te liggen, of iets fabriceren zodat Hubby van de zomer op het balkon lekker in het zonnetje… of zal ik in de garage een apart hoekje inrichten? Ik ga maar eerst even een paar uurtjes op Pinterest speuren en op ‘puzzeltafels op maat’ google-en. Och gut ik sla weer helemaal door!!! Zou hij het doorhebben? Happy Wife, Happy Life.

PS: Die puzzels (hoe toepasselijk met de naam: That’s Life) liggen nog steeds netjes ingepakt in de kast…
Eind goed al goed.