Daar zijn we weer!

Toen nicht Wendy vroeg: “Je gaat toch wel bloggen hè Ca, over jullie tijd op Aruba…” Zei ik meteen in al mijn enthousiasme: Ja natuurlijk! Maar jeetje, inmiddels zijn we al langer dan een maand op The One Happy Island en is er nog geen letter uit de laptop gerold. En wat Toos ook zei op Facebook, er wonen is anders dan er vakantie vieren, en dat is zeker waar! Dit is dan ook een enorme lange blog aan het worden. Dus alvast sorry daarvoor! Mijn toekomstige blogjes worden weer korter!

2024 uit- en 2025 invliegen

Op 31 december was het zover: we verruilden het koude en mistige Zandvoort voor het heldere en zonnige Aruba. Een beslissing die we in nog geen zes maanden tijd hadden genomen. De kasten waren leeg geruimd, de koffers gepakt en er was nog een laatste knuffel van bestie Austin, die ons in alle vroegte uitzwaaide. Raar hoor om mijn vriendinnetje (en tevens bovenbuurvrouw) langere tijd te moeten missen. Op Schiphol was het ongekend rustig. Tja wie reist er nu op oudejaarsdag? Nou wij dus. Nog vlak voordat wij de incheckbalie aankwamen, belde Dennis me. Ik zei hem dat ik hem later terug zou bellen. En ineens stond hij achter mij, hij kwam ons persoonlijk gedag zeggen en hij drukte me een hele lieve kaart, voorzien van een gelukspoppetje, in de hand. Nou en het heeft geluk gebracht. De reis verliep heel voorspoedig. Percy deed het tijdens de vlucht geweldig! Hij heeft tien uur lang opgekruld onder de stoel voor mij liggen slapen. Ik had me van tevoren onnodig druk gemaakt over hoe ongemakkelijk zo’n lange vlucht voor hem zou kunnen zijn.

Oudejaarsavond verliep rustig. Ingehaald door de jetlag lagen we kort na middernacht al op bed. De volgende ochtend waren we extreem vroeg wakker, alleen om te ontdekken dat het ook hier om half vijf ’s ochtends nog steeds pikkedonker is en meteen al ontzettend warm. De nasleep van het regenseizoen brengt gelukkig nog wat verfrissing! De korte, stevige tropische plensbuien zorgen voor heerlijke verkoeling. (maar die muggen 🦟..…)

Gewoon omdat het kan

Sven vertrok ooit voor drie maanden naar Aruba omdat hij, voor een juridische klus. werd ingehuurd door de het Arubaanse pensioenfonds. Die maanden werden jaren, hij bouwde zijn leven hier op en kocht er dit huis. Het was voor ons een geweldige vakantiebestemming! En wij fantaseerden erover hoe gaaf het zou zijn als ook wij hier zouden kunnen gaan wonen. En nu…. het is dan zover! Al is het niet voorgoed, het is voor ons een welkome afwisseling na een aantal verdrietige gebeurtenissen die we de afgelopen twee jaar in Nederland voor onze kiezen hebben gehad. We realiseren ons heus wel dat het hier in veel dingen anders gaat, zo moesten we bijna twee weken wachten op een nieuwe gasfles om te kunnen koken. Het gaat allemaal wat ” relaxter” .En zo staat hubby niet meer iedere ochtend in de file, maar loopt hij iedere morgen heel relaxt (op z’n slippers) naar het kantoortje in ‘Guest2’. Omdat zijn zakelijke contacten zich voornamelijk in Amerika bevinden, maakt dat hij, vanwege geen tijdsverschil, veel effectiever zijn werktijd kan indelen. En ik (ik dacht dat ik het nooit zou zeggen) vind het heerlijk dat hij de hele dag om me heen is! Zodra er meer administratie uit de zakenreisjes komt, zal ik ook wat backoffice werk voor hem doen. En wat een luxe dat we in een gespreid bedje zijn gekomen, het huis staat dan wel te koop, we kunnen tot het einde optimaal van alles gebruik maken! Gewoon omdat dat kan… Wat een bofkonten zijn we toch hè?

Percy

Onze nieuwe routine? Om kwart over zes opstaan, douchen, aankleden en met Percy naar het strand of de duinen bij de watertoren. Daar rent hij als een dolle, zwemt in de zee en speelt met andere honden. Zelf leren wij hierdoor ook andere mensen kennen. De meesten zijn jonge ‘mariniers vrouwen’ die nadat ze kinderen naar school hebben gebracht, op weg terug naar huis de hond(en) uitlaten. Overdag is het te warm zo rond de 29 Graden, dus beperk ik Percy’s geleidewerk en werkt hij wat minder in de beugel. Zijn schoentjes om zijn pootjes tegen het hete asfalt te beschermen heeft hij nog niet hoeven aantrekken. Nu poes Stevie ook mee verhuisd is naar Nederland, hoeven we ook niet meer alert te zijn of Percy haar achterna jaagt. Hij rent nu naar hartelust achter de leguaantjes 🦎 in de tuin aan haha. De Arubanen zijn dol op honden maar zijn ze minder bekend met geleide- en servicehonden. Dit betekent dat we vooraf vaak bellen of Percy ergens welkom is. Veel restaurants vinden het geen probleem. Toen we bij PF Changs gingen eten, vroegen ze zelfs of hij een eigen sofa nodig had! De supermarkt ben ik nog niet in geweest met hem. Ik voel nog een beetje spanning over mogelijke afwijzing en het moeten verantwoorden, maar ik blijf positief! Met de hulp van mobiliteitstrainer Sary hoop ik straks overal zelfstandig met Percy, naartoe te kunnen en mijn vrijheid terug te krijgen.

FAVI

In Nederland had ik al via email contact gelegd met FAVI, het instituut voor blinden en slechtzienden op Aruba. Sary en haar collega kwamen vrij snel op bezoek voor een eerste kennismaking, en ze waren zo enthousiast over Percy dat ik meteen werd geboekt voor een lezing over geleidehonden 😂. Eerst maar even lotgenoten ontmoeten en deze week worden Percy en ik opgehaald om een ochtendje bij Favi door te brengen. Daarna zien we wel weer verder. Ze kijken er naar uit om een geleidehond in het echt te zien werken! Wie weet loopt binnenkort de eerste Arubaan met een geleidehond hier op het eiland!

Voor het eerst alleen

Met Rob een paar dagen voor werk in North Carolina en de mannen terug naar Nederland, was ik vorige week voor het eerst helemaal alleen thuis. Ik heb momentjes gehad van: wat doe ik hier??? En mijn uitjes hebben zich slechts beperkt tot de wandelingen door de wijk met Percy. Dit klinkt behoorlijk triest toch? Ach nog even wennen en dan vind ik vast wel meer mijn eigen weg. En eigenlijk hoef ik hier de deur niet uit; het huis en de omliggende tuin is zo groot dat ik bijna een plattegrond nodig heb. En dacht ik in Zandvoort super dicht naast de sportschool te wonen, hier heb ik een all in one gymapparaat in het buitenappartement tot mijn beschikking. Nu moet ik nog even de discipline opbrengen om ook echt iedere ochtend een training te doen! In de koelere namiddag loop ik vaak de tuin na op onkruid en jonge grassprietjes. Ondanks het antiwortel doek, groeit alles er lustig doorheen! Waardeloos! Maar na het tuinieren ontdoe ik me van al mijn kleren en duik ik poedeltje naakt het zwembad in….. Een skinny dip na een tuiniermomentje; pure vrijheid! Ik begin ineens het enthousiasme voor de nationale dag van Naakt Tuinieren te begrijpen 🙄!

Ons kent ons

Aruba is het kleinste eiland van de ABC eilanden in omvang, maar het heeft wel heel veel inwoners. Ondanks dat, iedereen kent iedereen, of je nou collega’s bent, studiegenoten of familie; op Aruba is je sociale kring groot. Dat maakt dat je je hier welkom en veilig voelt. Inmiddels kennen wij ook al aardig wat mensen hier en ontstaan er ongetwijfeld ook weer nieuwe vriendschappen. Oh, en dit geloof je niet! Ik werd vorige week toen we een drankje deden, op surf side beach door iemand herkend. Eerst dacht ik nog, ach joh; je verwart mij vast met iemand van het eiland, want ik heb nou eenmaal hetzelfde kleurtje, bleek het tot mijn verbazing een knul te zijn die hier tijdelijk in de horeca werkt en mij herkende van de sportschool in Zandvoort. Wat een klein wereldje 😂!

Papia Hulandes?

Omdat we in het huis van Sven kunnen wonen, hebben we geen last gehad van verhuisstress en zaken moeten regelen. Een nieuwe taal leren is ook niet echt noodzaak. Hier spreekt men over het algemeen vier talen: Nederlands, Papiamento, Spaans en Engels. Makkelijk toch? Je moet wel even inschatten in welke taal je iemand kan aanspreken. Dus het zinnetje: papia hulandes? dat ik heb geleerd, gebruik ik te pas en te onpas. Gelukkig voor mij, is het dan vaak een Ja of een No en dan gaan we op de Engelse toer verder… Desi, de hulp, komt uit Venezuela en spreekt alleen Spaans. Ze helpt me iedere week met het huishouden, wat voor mij niet alleen super fijn is. Het dwingt mij ook om Spaans te spreken. Al gaat het nog steeds niet echt vloeiend, we kunnen inmiddels gesprekjes voeren over ditjes en datjes. En we lachen heel wat af. Ik krijg trouwens nog steeds (online) les van mijn Spaanse juf uit Nederland en zo maak ik digitaal nog een beetje deel uit van mijn oude klasje. Wel zo gezellig!

Uitdagingen en nieuwe kansen

Hubby en ik zijn nog steeds aan het acclimatiseren, maar voelen ons al aardig thuis op dit prachtige eiland. Helaas blijkt mijn visuele beperking toch de nodige uitdagingen met zich mee te brengen. Maar het weerhoudt mij er zeker niet van om gewoon als ieder ander hier mee te draaien. Zo heb ik bijvoorbeeld vanmorgen mijn allereerste windsurf les op zee geboekt; samen met Milou die het ook nog niet eerder heeft gewindsurft. Het wordt vast leuk! Ik beloof plechtig (ahum…) vaker te bloggen over onze ervaringen hier op the one happy island 🌴 en nogmaals sorry voor dit enorme lange verhaal!

Ayo tot snel! Liefs van mij ♥️

Lees ook over Aruba:
Ik ga op reis en neem mee...
ik vertrek…